แค่มอบมันให้ฉัน มอบเหตุผลที่จะรักษา

แค่มอบมันให้ฉัน มอบเหตุผลที่จะรักษาหัวใจของฉันเอาไว้ให้เต้นต่อไป
ไม่มีอะไรต้องกังวลทั้งนั้น เธอจะปลอดภัย ตราบใดที่อยู่ภายในอ้อมแขนของฉัน
ในขณะที่โลกใบนี้กำลังแตกสลายลงอยู่รายรอบตัวเรา
สิ่งที่เราสองคนทำได้คงมีเพียงรอคอย รอคอย...
จับมือฉันไว้ แล้วฉุดฉันกลับคืนมาที
สำหรับเธอแล้ว ไม่ว่าอะไรก็พร้อมยอมแลกได้หมดทุกสิ่ง
ฉันกระซิบผ่านไปในห้วงราตรีกาล
บอกว่า นี่คงยังไม่ถึงเวลาของฉัน และ อย่าเพิ่งถอดใจยอมแพ้
จนถึงตอนนี้เองก็ยังไม่เคยยืนหยัดขึ้นได้เลย แม้เพียงครั้ง
ทว่าก็ไม่อาจปล่อยมือจากสิ่งที่ไม่สามารถละทิ้งลงไปได้
ดังนั้น จึงลุกยืนขึ้น ยืนขึ้น ( เพียงต้องการเก็บรักษามันไว้ในยามที่ )
ลืมตาตืนขึ้น ตื่นขี้น ( แค่บอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไร )
ไม่มีวันยอมแพ้ ความคลุ้มคลั่งขนาดนี้นั้นช่างเจ็บปวดทรมาน
ที่รัก โปรดบอกกับฉันทีเถอะว่ามันทำไมกัน? แม้พวกเขาจะหาว่าฉันบ้าบอ
ที่เอ่ยว่าจะขอสู้ต่อไป จวบจนกว่าจะหมดสื้นเรี่ยวแรงลง ไม่มีเหลือ
เลือกที่จะจมจ่อมอยู่ในความเศร้าหมอง แสงวาววามวูบไหวทำให้สัมผัสได้ถึงแรงเร้าที่คอยผลักดัน
ไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย แล้วแบบนี้ควรจะเริ่มต้นที่ตรงไหนกัน?
พูดออกมาอีกซักคำเถอะนะ เพราะฉันไม่ได้ยินเสียงของเธอ
ความเงียบงันที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
เพียงสะท้อนความว่างเปล่าออกมาดังไม่มีสิ่งใดใดดำรงอยู่
ฉันฉวยโอกาสนั้นในการครอบครองเธอให้เป็นของตัวเอง
เป็นสิ่งอันไม่อาจปิดบัง ที่แค่อำพรางตัวตนของมันเอาไว้ใต้การปรุงแต่ง
ดังนั้น จึงลุกยืนขึ้น ยืนขึ้น ( เพียงต้องการเก็บรักษามันไว้ในยามที่ )
ลืมตาตืนขึ้น ตื่นขี้น ( แค่บอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไร )
ไม่มีวันยอมแพ้ ทั้งความเศร้าโศกหรือแม้แต่ความเจ็บปวด
แค่มอบมันให้ฉัน มอบเหตุผลที่จะรักษาหัวใจของฉันเอาไว้ให้เต้นต่อไป
ไม่มีอะไรต้องกังวลทั้งนั้น เธอจะปลอดภัย ตราบใดที่อยู่ภายในอ้อมแขนของฉัน
ความทรงจำนี้มันทั้ง แตกร้าว แสนเศร้า ผลิบาน และ โรยรา
ช่างมืดบอด จนไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย
มองย้อนกลับไปดูสิว่าเรามากันได้ไกลขนาดไหน
ความปวดร้าวที่ฉันไม่อาจหลีกหนีได้พ้น
ในตอนนี้นั้น คงยังไม่สามารถจบทุกสิ่งทุกอย่างลงได้สินะ
หลายครั้งคราที่รู้สึกเหมือนจะขาดใจ ทว่าแม้จะเน่าเปื่อยลงไป ก็ไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย
แล้วแบบนี้ควรจะเริ่มต้นที่ตรงไหนกัน?
กำเอาไว้แน่นหนา อย่างที่จะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไป
หากว่าคลายมือที่กอบกุมนี้ออก ก็คงจะทำให้ร่วงหล่นลงแหลกสลาย
จะไม่เสียสิ่งใดที่ไม่อาจยอมสูญเสีย คือเธอ เธอผู้ซึ่งสละเอาความเคยชินของตัวเองทิ้งไป
ที่รัก โปรดบอกกับฉันทีเถอะว่ามันทำไมกัน? แม้พวกเขาจะหาว่าฉันบ้าบอ
ที่เอ่ยว่าจะขอสู้ต่อไป จวบจนกว่าจะหมดสื้นเรี่ยวแรงลง ไม่มีเหลือ
เลือกที่จะจมจ่อมอยู่ในความเศร้าหมอง แสงวาววามวูบไหวทำให้สัมผัสได้ถึงแรงเร้าที่คอยผลักดัน
ช่างมืดบอด จนไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย
มองย้อนกลับไปดูสิว่าเรามากันได้ไกลขนาดไหน
ความปวดร้าวที่ฉันไม่อาจหลีกหนีได้พ้น
ในตอนนี้นั้น คงยังไม่สามารถจบทุกสิ่งทุกอย่างลงได้สินะ
หลายครั้งคราที่รู้สึกเหมือนจะขาดใจ ทว่าแม้จะเน่าเปื่อยลงไป ก็ไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย

.. ในที่สุดมันก็ได้เรื่มต้นขึ้น

結果 (日本語) 1:

แค่มอบมันให้ฉัน มอบเหตุผลที่จะรักษาหัวใจของฉันเอาไว้ให้เต้นต่อไปไม่มีอะไรต้องกังวลทั้งนั้น เธอจะปลอดภัย ตราบใดที่อยู่ภายในอ้อมแขนของฉันในขณะที่โลกใบนี้กำลังแตกสลายลงอยู่รายรอบตัวเราสิ่งที่เราสองคนทำได้คงมีเพียงรอคอย รอคอย.จับมือฉันไว้ แล้วฉุดฉันกลับคืนมาทีสำหรับเธอแล้ว ไม่ว่าอะไรก็พร้อมยอมแลกได้หมดทุกสิ่งฉันกระซิบผ่านไปในห้วงราตรีกาลบอกว่า นี่คงยังไม่ถึงเวลาของฉัน และ อย่าเพิ่งถอดใจยอมแพ้จนถึงตอนนี้เองก็ยังไม่เคยยืนหยัดขึ้นได้เลย แม้เพียงครั้งทว่าก็ไม่อาจปล่อยมือจากสิ่งที่ไม่สามารถละทิ้งลงไปได้ดังนั้น จึงลุกยืนขึ้น ยืนขึ้น (เพียงต้องการเก็บรักษามันไว้ในยามที่)ลืมตาตืนขึ้น ตื่นขี้น (แค่บอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไร)ไม่มีวันยอมแพ้ ความคลุ้มคลั่งขนาดนี้นั้นช่างเจ็บปวดทรมานที่รัก โปรดบอกกับฉันทีเถอะว่ามันทำไมกัน？แม้พวกเขาจะหาว่าฉันบ้าบอที่เอ่ยว่าจะขอสู้ต่อไป จวบจนกว่าจะหมดสื้นเรี่ยวแรงลง ไม่มีเหลือเลือกที่จะจมจ่อมอยู่ในความเศร้าหมอง แสงวาววามวูบไหวทำให้สัมผัสได้ถึงแรงเร้าที่คอยผลักดันไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย แล้วแบบนี้ควรจะเริ่มต้นที่ตรงไหนกัน？พูดออกมาอีกซักคำเถอะนะ เพราะฉันไม่ได้ยินเสียงของเธอความเงียบงันที่เกิดขึ้นระหว่างเราเพียงสะท้อนความว่างเปล่าออกมาดังไม่มีสิ่งใดใดดำรงอยู่ฉันฉวยโอกาสนั้นในการครอบครองเธอให้เป็นของตัวเองเป็นสิ่งอันไม่อาจปิดบัง ที่แค่อำพรางตัวตนของมันเอาไว้ใต้การปรุงแต่งดังนั้น จึงลุกยืนขึ้น ยืนขึ้น (เพียงต้องการเก็บรักษามันไว้ในยามที่)ลืมตาตืนขึ้น ตื่นขี้น (แค่บอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไร)ไม่มีวันยอมแพ้ ทั้งความเศร้าโศกหรือแม้แต่ความเจ็บปวดแค่มอบมันให้ฉัน มอบเหตุผลที่จะรักษาหัวใจของฉันเอาไว้ให้เต้นต่อไปไม่มีอะไรต้องกังวลทั้งนั้น เธอจะปลอดภัย ตราบใดที่อยู่ภายในอ้อมแขนของฉันความทรงจำนี้มันทั้ง แตกร้าว แสนเศร้า ผลิบาน และ โรยราช่างมืดบอด จนไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลยมองย้อนกลับไปดูสิว่าเรามากันได้ไกลขนาดไหนความปวดร้าวที่ฉันไม่อาจหลีกหนีได้พ้นในตอนนี้นั้น คงยังไม่สามารถจบทุกสิ่งทุกอย่างลงได้สินะหลายครั้งคราที่รู้สึกเหมือนจะขาดใจ ทว่าแม้จะเน่าเปื่อยลงไป ก็ไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลยแล้วแบบนี้ควรจะเริ่มต้นที่ตรงไหนกัน ですか？กำเอาไว้แน่นหนา อย่างที่จะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปหากว่าคลายมือที่กอบกุมนี้ออก ก็คงจะทำให้ร่วงหล่นลงแหลกสลายจะไม่เสียสิ่งใดที่ไม่อาจยอมสูญเสีย คือเธอ เธอผู้ซึ่งสละเอาความเคยชินของตัวเองทิ้งไปที่รัก โปรดบอกกับฉันทีเถอะว่ามันทำไมกัน？แม้พวกเขาจะหาว่าฉันบ้าบอที่เอ่ยว่าจะขอสู้ต่อไป จวบจนกว่าจะหมดสื้นเรี่ยวแรงลง ไม่มีเหลือเลือกที่จะจมจ่อมอยู่ในความเศร้าหมอง แสงวาววามวูบไหวทำให้สัมผัสได้ถึงแรงเร้าที่คอยผลักดันช่างมืดบอด จนไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลยมองย้อนกลับไปดูสิว่าเรามากันได้ไกลขนาดไหนความปวดร้าวที่ฉันไม่อาจหลีกหนีได้พ้นในตอนนี้นั้น คงยังไม่สามารถจบทุกสิ่งทุกอย่างลงได้สินะหลายครั้งคราที่รู้สึกเหมือนจะขาดใจ ทว่าแม้จะเน่าเปื่อยลงไป ก็ไม่อาจมองเห็นจุดจบได้เลย..ในที่สุดมันก็ได้เรื่มต้นขึ้น

結果 (日本語) 2:

แค่มอบมันให้ฉัน
เธอจะปลอดภัย รอคอย... จับมือฉันไว้ นี่คงยังไม่ถึงเวลาของฉันและ จึงลุกยืนขึ้นยืนขึ้น（）ลืมตาตืนขึ้นตื่นขี้น（แค่บอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไร）ไม่มีวันยอมแพ้ โปรดบอกกับฉันทีเถอะว่ามันทำไมกัน？จวบจนกว่าจะหมดสื้นเรี่ยวแรงลง จึงลุกยืนขึ้นยืนขึ้น（）ลืมตาตืนขึ้นตื่นขี้น（แค่บอกฉันทีว่าต้องทำอย่างไร）ไม่มีวันยอมแพ้ เธอจะปลอดภัย แตกร้าวแสนเศร้าผลิบานโรยราและช่างมืดบอด ทว่าแม้จะเน่าเปื่อยลงไป คือเธอ โปรดบอกกับฉันทีเถอะว่ามันทำไมกัน？จวบจนกว่าจะหมดสื้นเรี่ยวแรงลง ทว่าจะแม้เน่าเปื่อยลงไปไม่ก็อาจมองเห็นจุดจบได้เลย..ในที่สุดก็ได้เรื่มันขึ้นมต้น

結果 (日本語) 3:

แค่มอบมันให้ฉันมอบเหตุผลที่จะรักษาหัวใจของฉันเอาไว้ให้เต้นต่อไป
ไม่มีอะไรต้องกังวลทั้งนั้นเธอจะปลอดภัยตราบใดที่อยู่ภายในอ้อมแขนของฉันในขณะที่โลกใบนี้กำลังแตกสลายลงอยู่รายรอบตัวเรา