झल्किरहन्छ सानो दृश्य ।
"सुनौलो ठाँउ, गाँउमा अझै पुगिसकेको थिएन ।टाढै बाट जुनेलि रातमा सेतो धब्बा जस्तो देखिईरहेको मेरो गाँउलाई देखेँ ।बिहान बिहान कोमल प्रकाशको शुर्यले त्यहाँका बोटबिरुवाहरु लाई स्पर्श गराउदै थियो ।मैले नजिकैको घरमा दाल तरकारि झान्दै गरेको आवाज सँगसँगै त्यसको सुगन्ध पनि पाईरहेको थिएँ ।घरहरु लिपपोत गर्दै थिए ।र झ्याउकिरि हरु आफ्नै तालमा गुनगुनाउदै रमाउदै थिए ।कताकता भित्र भित्र रमाईलो लागिरहेको थियो ।"मेरो मन पनि यसैगरि सधै रातमा पनि दिनमा पनि कल्पना गर्दै ,उड्दै उड्दै मेरो गाँउसम्म आईपुग्छ ।र केहि क्षणको लागि खुशी,आनन्द र कौतुकले उल्लासित हुन्छ ।बादलले भरिएको आकास पनि सफा देखिन्छ ।आकासमा बादलको अलिकति पनि धब्बा सम्म नराखि हावाले उडाएको हुन्छ ।गाँउमा दुई बर्ष अगाडि जसरि शुर्य उदाउदो देखिन्थ्यो त्यसरि नै मेरो मन लाई गाँउमा उदाउदो शुर्य जस्तै गरि उदाईदिएँ ।पहिलेको जस्तै रमाईलो बाताबरणमा कलिलो शुर्यको स्पर्श गरिरहेको महसुस गरेँ ।यो सोच पनि कस्तो ? क्षणभरको खुशीको लागि जता पनि पाल्टो मार्न सकिने ।औसिको रातमा पनि जुनको प्रकाश लागेको जस्तो ।पृथ्वीमा होईन ,आकाशमा पनि होईन मेरो गाँउको याद हृदयसँसारमा शुर्य र जुन केहि दिनसम्म उदाउदै अस्ताउदै अनि फेरि अस्ताउदै छाँया जस्तै लागिरहेको छ ।कहिलेकाहि बाहिर झ्याउकिरि कराउदा पनि झ्याल खोलेर हेर्छु ।झ्याल बाट कुहिरो हरहराउदै उठ्छ । ईन्द्रेणिका कणहरु र दृश्यहरुले मनमा फेरि केहि पाल्टो फेरिदिन्छ ।यहाँ ईन्द्रेणिमा गाँउको कल्पना गर्छु ।यहाँ जुनेलि रातको सेतो धब्बास्पद बादलमा लुकामारि खेलिरहेको महसुस गर्छु ।मेरो गाँउ बिहानिपख को कुहिरोमा लुकामारि खेलिरहेको महसुस गर्छु ।शुर्यको किरण सँगसँगै कुहिरो जस्तै मेरो कल्पना पनि लथालिंगै भुईमा बजारिन्छ ।